275. Gün işığı və təmiz havadan məhrum olan bu balaca , miskin otağımda uzanarkən keçirdiyim qaranlıq gecələrdə bəzən özümü ətrafdan; üstünə gələcək tapdaqlardan qaçmaq üçün qarşısına çıxan ilk qutunun küncünə sığınmış balaca bir böcək kimi aciz, bəzən isə onu gələcək təhlükələrdən qorumaq üçün böyük bir qutuya sahib böcək kimi şanslı hiss edirdim. Bəzən gözüm otaqdakı qaçışan böcəklərə sataşırdı, iyrənirdim onlardan, baxmaq istəmirdim. Ancaq onlarla birlikdə bütünləşməkdən də xoşum gəlirdi eyni zamanda. “Baxın!”-, deyirdim onlara, “baxın! özümü sizdən sayıram, sizi də özümdən, nə sizi xor görürəm , nə də özümü üstün. Siz məndən qorxursuz, mənim də sizə baxanda lap ürəyim bulanır. amma bütün bu ikrah oyadan qarşılıqlı hisslərimizə rəğmən qəbullanmışıq bir birimizi, mən buna alışmışam, siz də alışın…”